Park Narodowy Saguaro (park podzielony jest na dwie części West i East) znajduje się bardzo blisko Tucson, na wschód od gór Tucson i na zachód od gór Rincon. Rośnie tu wszechobecny symbol parku - cereus olbrzymi - wielki kaktus kandelabrowy - saguaro. Położony na wschodzie Saguaro East - Rincon Mountain District został ogłoszony parkiem w 1933 roku, celem tego była ochrona rozległego "lasu" okazałych cereusów. Natomiast Saguaro West - Tucson Mountain District przyłączono w 1961 roku - w celach naukowych, aby śledzić wzrost młodszych saguaro. W obydwu częściach Parku Narodowego - Rincon Mountain i Tucson Mountain mamy wspaniałe widokowe trasy samochodowe, oraz przeróżne piesze szlaki, przebiegające między ogromnymi kaktusami.
Kaktusy niczym kolczasta armia olbrzymów robią wrażenie maszerujących wojsk z podniesioną do walki bronią przez wzgórza Sonory. Rośliny te mogą żyć nawet ponad 150 lat, pod warunkiem, że jest ciepło i mają wystarczającą ilość wody. Ich korzenie pobierają bardzo szybko wodę podczas krótkich deszczy, którą przekazują ją do baryłkowatej, zdrewniałej łodygi. Dorodny okaz pobiera do 760 litrów, co pozwala mu przetrwać roczną suszę.
Ciernie kaktusów - mylnie nazywane kolcami - to liście przystosowane do trudnego klimatu - latem temperatura osiąga prawie 40 C, a zimą występują przymrozki, zapobiegają nadmiernej utracie wody, a także bronią roślinę przed intruzami, zatrzymują też zimne nocne powietrze. Fotosynteza ma miejsce w zielonej łodydze głównej i łodygach bocznych, pokrytych woskową warstewką, która chroni je przed zbytnim parowaniem.
Tutaj - na stokach pokrytych turniami - gór powulkanicznych, w cieniu takich drzew jak mesquite i palo verde o oliwkowym pniu - rosną małe saguaro, które z biegiem czasu zamieniają się w giganty, rozmieszczone równomiernie dla optymalnego wykorzystania deszczówki. Na ich ramionach - na wiosnę pojawiają się białokremowe kwiaty, ciężkie od lepkiego pyłu. Nektar cereusów przyciąga molosy meksykańskie - nietoperze, które nadlatują całymi chmarami i przy okazji zapylając kwiaty kaktusów.
Zachęcam, aby odwiedzić Park późnym latem, aby zobaczyć dojrzałe, czerwone owoce. Indianie Tohono O'odham, którzy zamieszkiwali pustynię zbierali je, a potem przetwarzali na syrop. Przez pustynię przemierzali przodkowie plemienia Tohomo O'odham, Hohokam. Pozostały po nich petroglyfy na czarnych wulkanicznych skałach, min. koło miejsca piknikowego Signal Hill.
Położony na wschodzie Saguaro East jest dużo bardziej urozmaicony, a szlaki piesze są bardzo długie i dają możliwość dotarcia z zarośli pustyni na teren lesisty, a nawet do lasu górskiego - z wysokości 792 na 2641 m n.p.m. Miłośnicy wędrówek mają do dyspozycji około 200 kilometrów szlaków z miejscami kempingowymi. 13 kilometrowa trasa samochodowa Cactus Forest Drive (Tutaj droga jest asfaltowa z wyznaczonymi miejscami widokowymi. Trzeba bardzo uważać na pieszych i wszechobecnych rowerzystów) przebiega przez las wysuszonych, sędziwych cereusów.
Kaktusy podziurawione są przez dzięcioły pustynne i dzięcioły kaktusowe, które w pniach cereusów zakładają sobie gniazda. Potem z takich porzucanych, gotowych dziupli chętnie korzystają syczki ozdobne, sóweczki kaktusowe i strzyże kaktusowe. |
| Saguaro National Park - West & East |
