Jadąc autostradą numer 8 w stronę Tucson warto zboczyć z trasy na drogę numer 85, która prowadzi przez mieścinkę Ajo i zabawnie nazwaną Why ("Dlaczego?") prosto na teren Organ Pipe Cactus National Monument. Park obejmuje niewysokie pasma górskie, rozległe równiny i wyschłe solniska. W 1976 roku ustanowiono tu międzynarodowy rezerwat biosfery. Miejsce te zlokalizowane jest przy samej granicy z Meksykiem i co chwila można spotkać patrole graniczne (na drodze w stronę Parku znajduję się jeden punkt kontrolny więc warto mieć ze sobą dokumenty potwierdzające nasz status na terytorium USA, kontrola zwykle polega na pytaniu czy jesteśmy obywatelem US i pobieżną kontrolą samochodu). Centrum Informacji Turystycznej oferuje nam małe muzeum i spory zasób książek. Następnie mamy do wyboru dwie widokowe trasy samochodowe po parku i kilka szlaków pieszych.
Najprzyjemniejszą i najbardziej popularną jest 34-kilometrowa Ajo Mountain Drive (one-way loop). Droga ta jest utwardzaną nawierzchnią z dużą ilością kamieni i wertepów, ja przejechałem to zwykłym samochodem osobowym ale musiałem ograniczyć prędkość do minimalnej i bardzo uważać na ostre kamienie (mijałem duży samochód terenowy z przebitą oponą). W Visitor Center warto zaopatrzyć się w odpłatną książeczkę z dokładnym opisem 21 punktów widokowych kaktusów i całego obszaru.
Na górskich rumowiskach skalnych można spotkać pierwsze Organ Pipe Cactus czyli jedyne w swoim rodzaju kaktusy przypominające organy kościelne lub piszczałki połączone ze sobą u podstawy (stop numer 7) a szczególnie dorodne na południowych zboczach, gdzie nie doskwierają im mrozy. Wiosną kaktusy okrywają się okazałymi kwiatami, które otwierają się wieczorem, gdy powietrze nieco ostygnie. Oprócz kaktusów Organ Pipe można tu podziwiać ponad 28 gatunków najeżonych ostrymi cierniami kaktusów, takich jak najbardziej znany Saguaro Cactus, Chain-Fruit Cholla, Prickly Pear Cactus i Ocotillo.
Roślinność pustynną łączy zależność umożliwiająca przetrwanie w trudnych warunkach - w zamian za pożywienie czy schronienie udzielane ptakom, nietoperzom oraz innym roślinom kaktusy otrzymują pomoc w rozmnażaniu. Upał i susza są mniej dotkliwe w kanionach, gdzie powstały siedliska jałowca, agawy i drzewek jojoba. W cieniu drzew znajdowali również schronienie Indianie Tohono O'odham i ich przodkowie.
Zachodnia część parku, obejmująca Lower Colorado Desert jest wyjątkowo niegościnna ale z przepięknymi widokami na Valley of the Ajo. Można się o tym przekonać, podróżując 16 kilometrową North Puerto Blanco Drive. Droga ciągnie się dalej przez około 70 kilometrów ale jest zamknięta dla ruchu. Na terenie Parku znajduję się Kemping (Twin Peaks Campground) od którego odchodzi kilka szlaków pieszych.
Trzeba pamiętać o jednym, Pustynia Sonora na odcinku przygranicznym jest bardzo popularnym szlakiem przemytniczym z Meksyku, działają tutaj zorganizowane grupy tak zwanych coyotes przeprowadzających ludzi przez granicę. Nie powinna więc dziwić duża liczba patroli granicznych na motorach, koniach i w wozach terenowych. Na południowym krańcu parku znajduję się przejście graniczne do Meksyku w miejscowości Lukeville.
Jadąc autostradą numer 8 w stronę Tucson warto zboczyć z trasy na drogę numer 85, która prowadzi przez mieścinkę Ajo i zabawnie nazwaną Why ("Dlaczego?") prosto na teren Organ Pipe Cactus National Monument. Park obejmuje niewysokie pasma górskie, rozległe równiny i wyschłe solniska. W 1976 roku ustanowiono tu międzynarodowy rezerwat biosfery. Miejsce te zlokalizowane jest przy samej granicy z Meksykiem i co chwila można spotkać patrole graniczne (na drodze w stronę Parku znajduję się jeden punkt kontrolny więc warto mieć ze sobą dokumenty potwierdzające nasz status na terytorium USA, kontrola zwykle polega na pytaniu czy jesteśmy obywatelem US i pobieżną kontrolą samochodu). Centrum Informacji Turystycznej oferuje nam małe muzeum i spory zasób książek. Następnie mamy do wyboru dwie widokowe trasy samochodowe po parku i kilka szlaków pieszych.
Najprzyjemniejszą i najbardziej popularną jest 34-kilometrowa Ajo Mountain Drive (one-way loop). Droga ta jest utwardzaną nawierzchnią z dużą ilością kamieni i wertepów, ja przejechałem to zwykłym samochodem osobowym ale musiałem ograniczyć prędkość do minimalnej i bardzo uważać na ostre kamienie (mijałem duży samochód terenowy z przebitą oponą). W Visitor Center warto zaopatrzyć się w odpłatną książeczkę z dokładnym opisem 21 punktów widokowych kaktusów i całego obszaru.
Na górskich rumowiskach skalnych można spotkać pierwsze Organ Pipe Cactus czyli jedyne w swoim rodzaju kaktusy przypominające organy kościelne lub piszczałki połączone ze sobą u podstawy (stop numer 7) a szczególnie dorodne na południowych zboczach, gdzie nie doskwierają im mrozy. Wiosną kaktusy okrywają się okazałymi kwiatami, które otwierają się wieczorem, gdy powietrze nieco ostygnie. Oprócz kaktusów Organ Pipe można tu podziwiać ponad 28 gatunków najeżonych ostrymi cierniami kaktusów, takich jak najbardziej znany Saguaro Cactus, Chain-Fruit Cholla, Prickly Pear Cactus i Ocotillo.
Roślinność pustynną łączy zależność umożliwiająca przetrwanie w trudnych warunkach - w zamian za pożywienie czy schronienie udzielane ptakom, nietoperzom oraz innym roślinom kaktusy otrzymują pomoc w rozmnażaniu. Upał i susza są mniej dotkliwe w kanionach, gdzie powstały siedliska jałowca, agawy i drzewek jojoba. W cieniu drzew znajdowali również schronienie Indianie Tohono O'odham i ich przodkowie.
Zachodnia część parku, obejmująca Lower Colorado Desert jest wyjątkowo niegościnna ale z przepięknymi widokami na Valley of the Ajo. Można się o tym przekonać, podróżując 16 kilometrową North Puerto Blanco Drive. Droga ciągnie się dalej przez około 70 kilometrów ale jest zamknięta dla ruchu. Na terenie Parku znajduję się Kemping (Twin Peaks Campground) od którego odchodzi kilka szlaków pieszych.
Trzeba pamiętać o jednym, Pustynia Sonora na odcinku przygranicznym jest bardzo popularnym szlakiem przemytniczym z Meksyku, działają tutaj zorganizowane grupy tak zwanych coyotes przeprowadzających ludzi przez granicę. Nie powinna więc dziwić duża liczba patroli granicznych na motorach, koniach i w wozach terenowych. Na południowym krańcu parku znajduję się przejście graniczne do Meksyku w miejscowości Lukeville.
